သခင်ဖိုးလှကြီးပုခုံးက သံကြိုးကွင်း

    မြန်မာပြည်သမိုင်းမှာ မြင်းခွာတချက်ပေါက်ရင် မီးဟုန်းဟုန်းတောက်စေရမယ် ဆိုသည့်စကားတခွန်း ကျော်ကြားခဲ့ဘူးသည်။ ရေနံမြေအလုပ်သမားထုကို ဟောပြောခဲ့သည့် ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားခေါင်းဆောင် သခင်ဗဟိန်း၏ ရဲရဲတောက်စိန်ခေါ်သံဖြစ်သည်။ သည့်နောက်မှာ ၁၃၅၀ ပြည့် ရေနံမြေသပိတ်ကြီးဖြစ်သည်။ အလုပ်သမားခေါင်းဆောင် သခင်ဖိုးလှကြီးက ရေနံချောင်း၊ ချောက်မှသည် ရန်ကုန်အထိ ဦးဆောင်ချီတက်ခဲ့သည့် တိုက်ပွဲကြီးဖြစ်သည်။ 

    မြန်မာ့နိုင်ငံရေးသမိုင်းတွင် အလုပ်သမားသမဂ္ဂများ၊ အလုပ်သမားပါတီများ အားကောင်းမောင်းသန် ပေါ်ပေါက်ခဲ့ဘူးသည်။ ကွန်မြူနစ်၊ ဆိုရှယ်လစ်ပါတီများမှာလည်း အလုပ်သမား၊ လယ်သမားထုအင်အားကို အခြေခံဖွဲ့စည်းကြသည်။ မြန်မာပြည်မှာ လယ်ယာစိုက်ပျိုးရေးနိုင်ငံတနိုင်ငံဖြစ်ရာ လယ်သမားများနှင့် လယ်ယာစိုက်ပျိုးရေးလုပ်သားများက အများစုဖြစ်သည်။ လယ်ယာထွက်ကုန်၊ သစ်တောနှင့် ရေနံသတ္တုလုပ်ငန်းများ၊ သယ်ယူပို့ဆောင်ရေးလုပ်ငန်းများမှ အလုပ်သမားထုအင်အားကလည်း မသေး။ တိုင်းပြည်စီးပွားရေးကို အဓိက မောင်းနှင်နေသူများဟု ခေါ်ထိုက်သည်။  သို့သော် သမိုင်းတလျောက် အမွဲဆုံး၊ အဖိနှိပ်ခံရဆုံးမှာလည်း သူတို့ပဲဖြစ်သည်။ 

    ဖဆပလ ဓနရှင်အစိုးရလက်အောက်တွင် အေက်တန်းနောက်တန်းကျခဲ့ရသည့် အလုပ်သမားလယ်သမားတို့၏ဘဝများကို မြှင့်တင်ပေးမည်ဟု ကြွေးကြော်ကာ၊ ၁၉၆၂ အာဏာသိမ်း တော်လှန်ရေးကောင်စီအစိုးရလက်ထက်တွင် ဒူးယား၊ ခပေါင်း၊ ပုပ္ပားစသည့် လယ်သမား၊ အလုပ်သမား လူထုအစည်းအဝေးပွဲကြီးများ နိုင်ငံအနှံ့ အုန်းအုန်းကျွက်ကျွက် ကျင်းပခဲ့သည်။ အလုပ်လုပ်သည့် လုပ်သားပြည်သူများ ပိုင်စိုးသည့် သာယာဝေပြောသော ဆိုရှယ်လစ်လောကနိဗ္ဗာန်သို့ ချီတက်အံ့ ဟူသော ကြိမ်းဝါးချက်ဖြင့် မြန်မာ့ဆိုရှယ်လစ်လမ်းစဉ်ပါတီ ပေါ်ပေါက်လာသည်။ လုပ်သားပြည့်သူ့နေ့စဉ်၊ Working Peoples daily်၊ ရှေ့သို့အလုပ်သမားဂျာနယ်တို့တွင် အလုပ်သမားထုအခွင့်အရေးများ၊ လှုပ်ရှားရုန်းကန်ပုံများကို မြိုင်မြိုင်ဆိုင်ဆိုင် ဖော်ပြသည်။ တဖက်တွင်လည်း စက်ရုံအလုပ်ရုံမှန်သမျှ ပြည်သူပိုင်သိမ်းသည်။ အလုပ်သမားအစည်းအရုံးများ ထူထောင်သည်။ အလုပ်သမားမေဒေးနေ့များ အကြီးအကျယ်ကျင်းပသည်။ တကယ့်လက်တွေ့မှာမူ အလုပ်သမားတွေဘဝက ဘာမှ ပိုထူးမလာခဲ့သည့်ပြင် အလုပ်အကိုင်များရှားပါး၊ ၀င်ငွေနည်းပါးကာ ပိုလို့ ကြပ်တည်းလာကြရသည်။    

    လစာနှင့်မလုံလောက်ကြသဖြင့် မသမာ၊ အလွဲသုံးစား၊ ခိုးဝှက်စသည့်အကျင့်တို့ ထွန်းကားကာအလုပ်သမားထု၏ အကျင့်စာရိတ္တ ပျက်စီးခဲ့ရသည်။ ၁၉၇၆ အလုပ်သမားအရေးအခင်းကြီး ပေါ်ပေါက်ခဲ့ကာ သွေးမြေကျခဲ့ကြရသည်။ ၁၉၈၈ ခုနောက်ပိုင်းတွင်မူ နယ်စပ်ဒေသမာျး၊ အခြားတိုင်းပြည်များသို့ အစုလိုက်အပြံလိုက် ရွှေ့ပြောင်းထွက်ခွာ အလုပ်လုပ်ကြရတော့သည်။ တောကျေးလက်များတွင် စိုက်ပျိုးရေးလုပ်ငန်းများ ပျက်ပြားကာ မြို့များပေါ်သို့ အလုံးအရင်းလိုက် တက်လာကာ ကြုံရာကျပန်း လုပ်ကိုင်စားကြရသည်။ မြို့သစ်ရပ်ကွက်များ၊ စက်မှုဇုန်များတွင် အေးချမ်းသာယာပြည်မြန်မာ၏ ခေတ်သစ်သုခမြို့တော်များ ပေါ်ပေါက်လာသည်။

    တကယ်တော့ စျေးကွက်စီးပွားရေးဆိုတာ ဓနရှင်စနစ်ပဲဖြစ်သည်။ တိုင်းပြည်စီးပွားရေးပြန်လည်ဦးမော့လာဖို့ ရင်းနှီးမြုပ်နှံမှုတွေကို အားကိုးရသည်။ ရင်းနှီးမြုပ်နှံသူတွေကို အဆင်ပြေအောင် လုပ်ချင်ကိုင်လာအောင် အခြေနေတွေကို ဖန်တီးပေးရသည်။ မက်လုံးတွေပေးရသည်။ လုပ်ငန်းကိုင်ငန်းတွေများလာမှ အလုပ်အကိုင်တွေ တိုးပွားလာမည်။ လူတိုင်း ၀င်ငွေကိုယ်စီ ရှိနိုင်မည်။ သုံးနိုင်စွဲနိုင်မည်။ တိုင်းပြည်တိုးတက်မည်။ သို့ပေမဲ့ တဖက်မှာလည်း အလုပ်သမားတွေကို ငွေရှင်ကြေးရှင်တွေ စိတ်တိုင်းကျ အနိုင်မကျင့်နိုင်အောင် အကာအကွယ်တွေ ပေးဖို့လိုသည်။ အလုပ်ရှင်အလုပ်သမားဥပဒေတွေ၊ အနိမ့်ဆုံးလုပ်ခသတ်မှတ်ချက်တွေ၊ အလုပ်သမားသမဂ္ဂဖွဲ့စည်းခွင့်တွေ လိုအပ်သည်။ ပြဿနာတွေ၊ လိုလားချက်တွေကို ပဋိပက္ခနည်းဖြင့် မဖြေရှင်းပဲ တွေ့ဆုံညှိနှိုင်းဆွေးနွေးအဖြေရှာခြင်းဖြင့် အဖြေရှာကြဖို့လိုသည်။

    မည်သို့ဆိုစေ အောက်ခြေလူထု အများစုကြီးအတွက် တရားမျှတမှုလိုအပ်သည်။ ဘဝဖူလုံဖို့လိုသည်။ ကိုယ်စိတ် လုံခြံုဖို့လိုသည်။ သူတို့မှာ ဓနဥစ္စာမရှိ။ သြဇာအာဏာမရှိ။ နောက်ခံအသိုက်အဝန်းမရှိ။ အုပ်ချုပ်သူတို့၏ ကျော်သားရင်သားမခွဲခြားသော စီရင်ဆုံးဖြတ်မှုနှင့် သူတို့အပေါ်စာနာထောက်ထားသော ရပ်တည်ပေးမှုများကိုသာ အားကိုးရာရှိကြသူများဖြစ်သည်။ ခေတ်အဆက်ဆက် လုပ်အားမှလွဲ ဘာမှမပိုင်ဆိုင်ခဲ့သူများ၏ ဒုက္ခသုက္ခများကို ချုပ်ငြိမ်းပပျောက်အောင် အမှန်တကယ် မလုပ်ပေးနိုင်သေးသရွေ့တော့ သခင်ဖိုးလကြီးပုခုံးပေါ်က သံကြိုးသံကြီးကို မိုခြိမ်းတော်လဲသည့်ပမာ မကြာမကြာဆိုသလို ကြားနေကြရပေအုနး်မည်ဟုသာ ဆိုလိုက်ပါရစေတော့။

.