Saturday, May 26, 2007

ကမၻာႀကီးဟာ သစ္သီးကိတ္တလုံးမဟုတ္ပါ

ငါတုိ႔ရဲ့ ကုိယ္ပုိင္တုိင္းျပည္

အပင္မွန္ရင္ အျမစ္ရွိရမယ္
လူမွန္ရင္ ေနစရာေျမေနရာရွိရမယ္
လူမ်ဳိးတုိင္းမွာ ႏုိင္ငံရွိရမယ္။

ဒါေပမယ့္ငါ့မွာ
တုိင္းျပည္ႏုိင္ငံမရွိပါ။

ပင္လယ္ေရခမ္းတဲ့အထိ
ခ်ဳိသၾကားေတြဆားလုိငန္တဲ့အထိ
ငါတုိ႔ေစာင့္ရမွာလား။

ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ
တုိ႔တုိင္းတုိ႔ျပည္ျပန္ရပါ့။ ။

C. crown, Toe ဆုိတဲ့ ေနာ္ေ၀ႏုိင္ငံမွာအေျခခ်ေနထုိင္ေနတဲ့ ျမန္မာျပည္က ကရင္လူမ်ဳိးတဦး ေနာ္ေ၀ဘာသာနဲ႔ေရးသားထားတာကုိ ျမန္မာျပန္ထားတာပါ။

က်ေနာ္တုိ႔လူေတြေနစရာဆုိလုိ႔ ဒီေျမကမၻာတခုပဲရွိတာ။
ဒါကုိ ပုိင္းၾက၊ ျခမ္းၾက။ ၿခံစည္းရုိးခတ္ၾက၊ တံတုိင္းကာၾက။ အလံေတြ မာန္ေတြထူၾက။
ဒီေျမအတြက္ စစ္ပြဲေတြဆင္ႏြဲၾက။ ဘ၀ေတြ အသက္ေတြစြန္႔လႊတ္ၾက။
ကမၻာဦးကတည္းက ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာ လြတ္လပ္စြာ ေနထုိင္သြားလာခြင့္ေတြ ဆုံးရွုံးခဲ့ၾကရ။

အုိင္တီထြန္းကားလာတာကုိေျပာရင္းနဲ႕ လူေတြဟာ ေျမကုိခြာၿပီး မုိးေပၚမွာ ကမၻာျပဳလာၾကၿပီလုိ႕ ေျပာၾကပါတယ္။ ေျမကုိအရင္းျပဳတဲ့၊ ေျမကုိအေျခတည္တဲ့ စီးပြားေရးလူမွဳေရးဘ၀ေတြကုိ နည္းပညာက ေက်ာ္လႊားလုိက္တဲ့အခါ ကမၻာႀကီးဟာ လုံးရာကျပားသြားတယ္ဆုိတဲ့အယူအဆ ေပၚေပါက္လာပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ျပားေနတဲ့ကမၻာႀကီးဟာ စာေရးခုံတခုံလုိ မ်က္ႏွာျပင္ညီညာတာေတာ့မဟုတ္။ ၿခံစည္းရုိးၿဖဲ၀င္ေနတဲ့သူေတြ၊ ပင္လယ္ထဲေမာင္းခ်ခံရတဲ့လူအုပ္ေတြ၊ တကုိယ္လုံးဗုံးေတြနဲ႕ခ်ည္ပုိးၿပီး ကုိယ္ပုိင္ေျမတခုတုိက္ယူေနတဲ့သူေတြနဲ႕ ရုတ္ရုတ္သဲသဲ။

ကမၻာႀကီးေပၚမွာ ေျမအတြက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့စစ္ပြဲေတြ ေသြးမတိတ္ေသး။
လူတေယာက္ေျမဘယ္ေလာက္လုိသလဲလုိ႕ ေတာ္စတြဳိင္းကေမးခြန္းထုတ္ခဲ့ဘူးတယ္။
ေျမရွင္ပေဒသရာဇ္စံနစ္ကုိ သမုိင္းထဲမွာ ထားခဲ့ႏုိင္ၾကၿပီလား။
နည္းပညာသစ္ေတြ၊ အယူအဆသစ္ေတြၾကားထဲ ဖုန္းဆုိးေျမေတြကေတာ့ ေရငတ္ဆဲ။

ငွက္ေတြက မုိးေကာင္ကင္ကုိ ျပာေစခ်င္တယ္။
ငါးေတြက ေရမုိးမွန္ေစခ်င္တယ္။
လူေတြကေတာ့ ေျမကုိငါပုိင္တယ္ သူပုိင္တယ္ ျငင္းၾကခုန္ၾက၊ စစ္ခင္းၾကတယ္။

ကမၻာႀကီးပူေႏြးလာတာလည္းအေရးႀကီးတယ္။
ဒါဖာမွာ လူေတြၿခံခတ္ၿပီး အသတ္ခံေနရတာလည္း အေရးႀကီးတယ္။
ကရင္လူမ်ဳိးတေယာက္ သူ႕တုိင္းျပည္အတြက္ ေသာကေရာက္ရတာလည္း အေရးႀကီးတယ္။
အေရးတႀကီးကိစၥေတြဟာ ျမက္ရုိင္းေတြလုိ ေျမေပၚ ထူထပ္စြာေပါက္ေရာက္လုိ႔ေနေလရဲ႕။
အုိ ျမက္ခုတ္သမား နုိးၾကားေလာ့။ ။

No comments: