အစွယ်ကြီးလည်းပြူးမနေဘူး၊ အမြီးတွေ လက်တံရှည်ကြီးတွေလည်းမပါဘူး။ မီးဝင်းဝင်းတောက်နေတဲ့ မျက်လုံးလည်းမရှိဘူး။ မိကျောင်းအရေခွံ၊ ခြင်္သေ့လည်ဆံနဲ့ ဝက်ဝံလက်သည်းတွေလည်းမပါဘူး။ အသံနက်ကြီးနဲ့လည်း မအော်ဘူး။ အရပ်အမောင်းကလည်း ၆ထပ်တိုက်လောက်မမြင့်ဘူး။
မသိရင် ရုတ်တရက်နာမည်မေ့နေတဲ့ ငယ်သူငယ်ချင်းတယောက်လိုပဲ။ နာမည်ကြားဘူးပြီး အခုမှတွေ့ဖူးတဲ့ ဟိုဘက်ရပ်ကွက်က လူတယောက်လိုပဲ။ အမျိုးတော်မှန်းသိပါရက်နဲ့ အခုမှ ဆွေမျိုးစပ်မိတဲ့ ဝမ်းကွဲတယောက်လိုပဲ။ မရင်းနှီးပေမဲ့ မစိမ်းတဲ့အပြုံးကလည်းပါသေး။ လိုတာထက်ချိုတယ်ပြောရင်တောင် မမှားနိုင်တဲ့အပြောကလည်း ကျလောက်စရာ။ အရင်တုန်းကဒဏ်ရာတွေသာမရှိခဲ့ရင် တွေ့တွေ့ချင်း ကျောပေးပေါင်းမိမဲ့သူတယောက်။
အနုမြူဗုံးက မြို့ဘယ်နှစ်မြို့ကို ဖျက်နိုင်မလဲ။ လူတယောက်က ကမ္ဘာကြီးကိုတောင် မီးလောင်တိုက်သွင်းနိုင်တယ်ဆိုတာ သမိုင်းက သင်ကြားပေးခဲ့တာ ဘယ်နှစ်ခါရှိပြီလဲ။ ဒါပေမဲ့ ငါတို့က စောက်မှတ်မှမရှိပဲ။
လူဆိုအရေခွံတခုပဲ။ သူ့အထဲက ဘယ်အကောင်မဆို အချိန်မရွေးထွက်လာနိုင်တယ်။
နှင်းခါးမိုး
No comments:
Post a Comment