ဒီလိုနဲ့ ဒီနေ့များ၊ နောက်တခါဒီနေ့တို့ ဘယ်တော့မှမရှိစေရ စာမျက်နှာ

■ အယ်ဒီတာ့စကား

နှစ်ရက်တောင် ဒင်းတို့အုပ်ချုပ်မှုအောက် မနေချင်ခဲ့ပေမဲ့ နှစ်လ၊ အဲဒီကနေ အခုတော့ နှစ်နှစ်ပြည့်ခဲ့ပါပြီ။ ဒီကာလကြီးထဲ ဘယ်လိုမွန်းကြပ်မှုတွေနဲ့၊ မိမိကိုယ်စိတ်နှစ်ပါးရဲ့ အတွင်းမှာကော အပြင်မှာကော တွန်းကန်ရုန်းကြွမှုတွေနဲ့၊ အကြောက်နဲ့ ဒေါသနဲ့။ စိုးရိမ်ပူပန်မှုနဲ့ မခံမရပ်နိုင်မှုနဲ့။ တရက်ချင်းတရက်ချင်း ဖြတ်သန်းလာခဲ့ကြရတာပဲ မဟုတ်လား။

အတိတ်တွေကိုလည်း မေ့ထားရသည်။ အနာဂတ်တွေကိုလည်း လစ်လျုရှုနေလိုက်ရသည်။ ဒီနေ့၊ ပြီးရင် နောက်တခါဒီနေ့၊ ဒီလိုနဲ့ ဒီနေ့များ။

ဒီရေမဟုတ်ဘူး။ ကောက်ရိုးမီးမဟုတ်ဘူး။ တောက်လောင်မှုတိုင်းဟာ လောင်စာရဲ့အကန့်အသတ်ပေါ်အခြေခံတယ်ဆိုရင် ဒီအဓမ္မမှုကြီးကို ငြင်းဆန်ခဲ့တဲ့စိတ်ဓာတ်ဟာ မကုန်နိုင်မခမ်းနိုင် လောင်စာသိုက်ကြီးပဲ။ ဒါဟာ လူတယောက်ရဲ့ဖြစ်တည်မှု လူသားမျိုးနွယ်ရဲ့ဖြစ်တည်မှု အရင်းအမြစ်လည်းဖြစ်ရဲ့။

ရှင်သန်ဖို့အတွက် တိုက်ပွဲဝင်တာဟာ တောရိုင်းကျွဲတကောင်ကနေ အာရုံခံအမွှေးအမှင်တွေကို သတိကြီးကြီးနဲ့ နေရာလွတ်တွေထဲ တိုးဝင်နေတဲ့ ပိုးဟပ်တကောင်အထိ လိုအပ်ချက်လည်းဖြစ်သည်။

အချိန်ကာလရဲ့တန်ဘိုးဆိုတာ အလုပ်တခုချင်းကို တဆစ်ချင်း ချိတ်ဆက်ထားသည့် အလုပ်အားလုံးရဲ့ ပြီးမြောက်မှုလို့ အဓိပ္ပါယ်ပေါက်စေရဲ့။ ၁၉၅၈ ခုနှစ်ကတည်း ပိုးမွှားဝင်ရောက်လာတဲ့ ဒီစစ်သစ်ပင်ရဲ့ ဖက်ဆစ်ဝိဉာဉ်ကို ဆဲဗင်းဂျုလိုင်၊ မှိုင်းရာပြည့်၊ ဦးသန့်၊ အလုပ်သမားအရေးအခင်း၊ ရှစ်လေးလုံး၊ ရွှေဝါရောင် စသဖြင့် အစဉ်တစိုက်ဖယ်ရှားသန့်စင်ဖို့ကြိုးစားခဲ့ကြ။ အရွက်ခြွေခဲ့ကြ၊ အကိုင်းခုတ်ခဲ့ကြ။ ပင်စည်ပိုးသတ်ခဲ့ကြ။

သို့တိုင် ဒီစစ်သစ်ပင်က ပိုးမွှားပြည့်နှက် ဥယျာဉ်ကို ဖျက်လာတဲ့အခါ ၂၀၂၁ နွေဦးလူထုတော်လှန်ရေးဟာ အမြစ်ကတူးလှန်ဖို့ တာဝန်ရှိလာခဲ့သည်။ ရှိသည့်အတိုင်းလည်း လူငယ်မျိုးဆက်တို့က တပ်ဦးကရဲရဲတက်ပြီး တိုက်ခိုက်ခဲ့ကြ၊ ရင်းနှီးပေးဆပ်ခဲ့ကြ၊ အောင်ပွဲဆီချဉ်းကပ်နိုင်ခဲ့ကြတာ ၂ နှစ်ဆိုတဲ့ ကာလတိုလေးအတွင်းမှာ မယုံနိုင်စရာ ဒီဖက်ဆစ်စစ်သစ်ပင်ကြီး ယိုင်လဲလာတာ မျက်ဝါးထင်ထင်။

“တသံတည်းညီ၊ တချီတည်းရုန်း” ဒီတခါ အဆုံးအဖြတ်တိုက်ပွဲကို နွဲဆင်ကြမည်။ “လူအဖြစ်ရှင်သန်ရတဲ့အဓိပ္ပါယ်၊ ငါတို့နိုင်မှဖြစ်မယ်” ဆိုတာ အားလုံးက လက်ခံထားကြပြီ။ တိုက်ပွဲပုံစံအစုံကို တီထွင်မှုရှိရှိ ဖော်ဆောင်ခဲ့ကြသည်။ ပင်စည်ခြောက်ကာ အမြစ်ပုတ်နေသည့် ဒီစစ်သစ်ပင်အတွက် နောက်ဆုံးသစ်ရွက်မျှပင် မညွန့်မဖူးစေရ။ ဒီမြေမှာ မျိုးကောင်းမျိုးသန့် လူထုရင်နှစ် ပြည်သူ့ကာကွယ်ရေးတပ်ကို ပျိုးနိုင်စိုက်နိုင်ခဲ့ပြီ။ မျိုးစေ့မှန်သလို အပင်ကလည်းသန်သည်။ အနာဂတ်ဖက်ဒရယ်ငှက်တသောင်း အေးချမ်းစွာခိုနားဖို့ သစ်ကောင်းတပင် ရှင်သန်စိမ်းလန်းလာတော့မည်။ သမိုင်းရဲ့ ရင်ခုန်စရာအကောင်းဆုံးနေ့ရက်တွေက ရှေ့မှာစောင့်ဆိုင်းနေခဲ့ပြီ။ ဘာကို တွေဝေနေကြရအုန်းမည်နည်း။

အဖြေက တခုတည်းပင်။ ဒီယဉ်ကျေးတဲ့ လူ့ကမ္ဘာမှာ ဘယ်တောရိုင်းဥပဒေက အနိုင်ယူအုပ်စိုးလို့ ရနိုင်မတဲ့လဲ။ လူ့စိတ်ဟာ မကောင်းမှုမှာ မွေ့လျော်တတ်ပေမဲ့ ကောင်းမှုကို ကျင့်ဆောင်ရကောင်းမှန်း မမေ့မလျော့ခဲ့ကြ။ လူ့အသိဉာဏ်ဆိုတာက နောက်ဆုတ်သွားရိုးမရှိ။ လူ့အဖွဲ့အစည်းရဲ့ အသိပညာအဆောက်အဦဆိုတာကလည်း လူ့မိစ္ဆာတွေရဲ့ အကုသိုလ်တရားလောက်နဲ့ ဖြိုချလို့ ရကောင်းသည့်အရာမဟုတ်။ လူ့အတွင်းစိတ်ထဲမှာ မွေးကတည်းက ဘုရားတဆူပါလာပြီးသားဖြစ်သည်။ ကံမကောင်းအကြောင်းမလှတဲ့အခိုက်အတန့်တွေဆိုတာ တခါတရံရှောင်လွှဲလို့မရခဲ့ပေမဲ့ ထာဝရတရားတော့မဟုတ်။

ဒီတော့ အမှန်တရားဟာအောင်ပွဲပဲဆိုတာ ဘယ်တော့မှ မသွေဖည်သည့် တလောကလုံးဆိုင်ရာ သစ္စာကျမ်းစာအုပ်ပဲဖြစ်သည်။ မြန်မာပြည်သူတို့အတွက်တော့ အောင်ပွဲဟာ စာမျက်နှာတိုင်းမှာဟု ဆိုရပေမည်။ ဒီလိုနဲ့ ဒီနေ့များ၊ နောက်တခါဒီနေ့တို့ ဒီစာမျက်နှာတွေပေါ်မှာ ဘယ်တော့မှမရှိစေရ။

၃၀၊ ဇန်နဝါရီ၊ ၂၀၂၃

#TheCall

#ခေါ်သံ

နွေဦးဘူဖေးနှင့် တရားမျှတမှုဝိုင်

အယ်ဒီတာ့စကား

တခါကအတိတ်ကို အတိတ်မှာထားခဲ့ကြရအောင်ဟု ပြောခဲ့ကြသည်။ သမိုင်းအမှိုက်ထုပ်တွေကို ထားပစ်ခဲ့ပြီး ရှေ့ဆက်ကြဖို့ ဆော်ဩတာလည်းဖြစ်သည်။ သို့တိုင် မြန်မာ့လူ့အဖွဲ့အစည်းက ရှေ့ကိုရောက်ခွင့်မရခဲ့။ အတိတ်နွံထဲ ပြန်ကျွံနစ်ရပြန်သည်။

ဒီတော့ အပြစ်ရှိတဲ့သူတွေကို အပြစ်မပေးခဲ့လို့ အခုလို အပြစ်မဲ့တဲ့သူတွေ အပြစ်ခံကြရတာဆိုသည့် စွဲချက်က ကျယ်လောင်လာပြန်သည်။ တကယ်လည်း အပြစ်ကျုးလွန်ခဲ့သူတို့က အပြစ်မှလွတ်မြောက်နိုင်မှန်းသိလာကြသောအခါ နောက်တခါ အပြစ်ထပ်ကျုးလွန်ဖို့ ဝန်မလေးတော့တာကို တွေ့လိုက်ရသည်။ အရင်ကထက်တောင် လက်ရဲဇတ်ရဲရှိလာသေးသည်။

အပြစ်ဒဏ် ဘာကြောင့်ပေးသလဲ။ လက်စားချေချင်လို့မဟုတ်။ မုန်းလို့၊ စိတ်နာလို့မဟုတ်။ ဒီလိုပြစ်မှုမျိုး နောက်ထပ်မကျုးလွန်အောင်၊ နောက်လူတွေ မကျုးလွန်ရဲအောင် လူ့အဖွဲ့အစည်းကိုကာကွယ်ဖို့ ပြစ်ဒဏ်ပေးကြတာပဲဖြစ်သည်။ ကျုးလွန်ခဲ့သောအပြစ်အတွက် လျော်ကြေးပြန်တောင်းတာမဟုတ်။ နောက်ပြစ်မှုတွေအတွက် ကြိုတင်ဟန့်တားလိုသည့်သဘောဖြစ်သည်။ နိုင်ငံရေးစကားမှာကျ​တော့ ကျူးလွန်ခဲ့သည့်ကိစ္စတွေအတွက် တာဝန်ယူမှု၊ တာဝန်ခံမှု ရှိစေခြင်းဟု ဆိုသည်။ ဒီတော့ အပြောင်းအလဲကာလ တရားမျှတမှုကိုရှာဖွေခြင်းဆိုတာ မရှိမဖြစ်မိုးဖြစ်လာသည်။

နုရင်ဘတ်စစ်ခုံရုံးက နာဇီဗိုလ်ချုပ်တွေကို စစ်ရှုံးလို့ အပြစ်ဒဏ်ချခဲ့တာမဟုတ်။ မတရားသောစစ်ပွဲတခုကို စတင်ခဲ့ခြင်းနှင့် စစ်ပွဲအတွင်း ကျူးလွန်ခဲ့သော ရာဇဝတ်မှုများအတွက်သာ အပြစ်ပေးခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ နိုင်တဲ့သူက ရှုံးတဲ့သူကို သူ့စိတ်ကြိုက်စီရင်တာမျိုးက တရားမျှတမှုနှင့် လားလားမှမဆိုင်။ လူ့အဖွဲ့အစည်းအသစ်တခုကို တည်ဆောက်ရာတွင်လည်း စံတန်ဘိုးများအား တင်းပြည့်ကျပ်ပြည့်ဖြစ်အောင်လည်း မဆောင်ကျဉ်းနိုင်။ အနိုင်ယူချင်သည့်စိတ်က တရားမျှတမှုကို ချဉ်းကပ်ရာတွင် အန္တရယ်အနံ့အသက်တွေကိုသာ သယ်ဆောင်လာပေလိမ့်မည်။ ဒါကြောင့်လည်း ငါရှုံးပါစေ၊ တရားကနိုင်ပါစေ ဆိုသည့်စကားမျိုးကို လူတွေက နှလုံးခွေ့ခဲ့ကြခြင်းဖြစ်သည်။

ဘယ်လိုအဖြေပဲဖြစ်ဖြစ်၊ ဘယ်လိုအပြောင်းအလဲပဲဖြစ်ဖြစ်၊ ဘယ်ခရီးကိုရှေ့ဆက်ကြသည်ဖြစ်စေ ရှင်းစရာရှိသည့် အတိတ်တွေကိုတော့ မလွဲမသွေ ရှင်းကြရမည်သာ။ ဒါကို အန်ယူဂျီ ယာယီသမ္မတကြီးက ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ထုတ်ပြောခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ရှေ့က နိုင်ငံရေးသမားအဆက်ဆက် ရှောင်ခဲ့သည့်ကိစ္စကို ဆွဲထုတ်လာခြင်းဟု ဆိုရမည်။ စစ်ရာဇဝတ်မှုအဖုံဖုံကို ပုံစံမျိုးစုံနှင့် ကျုးလွန်ခဲ့သူတို့အား အိပ်မပျော်အောင်လုပ်လိုက်တာလည်းဖြစ်သည်။ ဒီတပွဲမှာတော့ ပြည်သူတွေက သမိုင်းအမှိုက်ထုပ်တွေကို ရှေ့ဆက်သယ်သွားဖို့ မရှိ။ ကိုယ့်အမှိုက် ကိုယ်ရှင်းကြပေလိမ့်မည်။

အနာဂါတ် မြန်မာလူ့အဖွဲ့အစည်းကို အေးချမ်းလုံခြုံစေချင်သည်။ ငြိမ်းချမ်းစွာ နောက်ကျောလုံစေချင်သည်ဆိုလျှင်တော့ ပြီးတာတွေ ပြီးပါစေ ကိတ်မုန့်ပေါ်မှာ ဖယောင်းတိုင်ထွန်းလို့မရ။ အတိတ်ကပြစ်မှုတွေကို သင်ပုန်းချေရေးနှင့် မစ်ရှိတ်လုပ်လို့မရ။ အမျိုးသားရင်ကြားစေ့ရေးဝိုင်ကို တရားဥပဒေစိုးမိုးရေးဖန်ခွက်ထဲမှာ ထည့်ပါ။ နိုင်ငံရေးကနေ စစ်တပ်အပြီးတိုင်ဆုတ်ခွာခြင်းကို နွေဦးဘူဖေးရဲ့ ဒီနေ့အတွက် အထူးဟင်းလျာအဖြစ် တင်ဆက်လိုက်ပါ။ တရားမျှတမှုသည် ဖက်ဒရယ်ညကောင်းကင်၌ ကြယ်ငါးကလေးများအဖြစ် ကူးခတ်နေပေလိမ့်မည်။

၁၂၊ ဒီဇင်ဘာ၊ ၂၀၂၂

#TheCall

#ခေါ်သံ

အပြင်မှာ မိုးက ဖွဲဖွဲစွေနေသည်။ မြက်ရိုင်း ခြုံရိုင်းတို့ ထူသိပ်သည့်ကွင်းပြင်မှာ နွားတအုပ်ကို စားကျက်လှန်ထားတာတွေ့ရသည်။ ကောင်းကင်က မလင်း။ တိမ်ညိုတို့ ညို့တက်နေသည်။ ဆမ်လော့လို့ခေါ်သည့် ဆိုက်ကားတွဲလေးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း နင်းလာသည့် နွမ်းဖတ်ဖတ် မိန်းမငယ်လေးခမျာ မိုးရေတွေရွှဲနစ်နေရှာသည်။ သိုပေမယ့် သူ့ပုံပန်းက ပြိုသည့်မိုးကို မမှုသည့်နှယ်။ ဆမ်လော့ပေါ်မှာတော့ မဲမဲညစ်ညစ်ကလေးငယ်တဦးနှင့် တမြို့လုံးလှည့် မွှေနှောက်ကောက်ယူလာသည့် အမှိုက်အိတ်မဲမဲ အထုတ်များ။ သူများတွေ မလိုလို့လွှင့်ပစ်ပေမယ့် သူတို့အတွက် ဝမ်းတထွာစာကို ရှာဖွေတွေ့ခဲ့လေပြီ။

အရှိန်ဖြင့်ဖြတ်မောင်းသွားသည့် နောက်ဆုံးပေါ် ကားကြီးတစင်းကြောင့် ဗွက်အိုင်ထဲကရေတွေ ဖွားကနဲလွင့်သွားသည်။ မိုးက ပိုလို့သဲလာပြန်သည်။ ကလေးငယ်က အမေကို မမီ့တမီ လှမ်းဆွဲနေရှာသည်။ မိန်းမငယ်က သူ့လက်ကျန်ခွန်အားတွေကိုစုကာ ဆမ်လော့ကို အားစိုက်ပြီး ဖိနင်းလိုက်လေသည်။

မှန်တံခါးနောက်ကနေ သည်မြင်ကွင်းကလေးကို ငေးကြည့်နေမိသည်။ သည်ကမ္ဘာမြေအပြင်သည် မညီညာသော သဘာဝရှိသည်။ တောင်တန်းတွေ ကုန်းမြင့်တွေ လွင်ပြင်တွေ ချိုင့်ဝှမ်းတွေဖြင့် ပြည့်နှက်နေသည်။ မြစ်တို့က မြင့်ရာမှ နိမ့်ရာသို့ စီးဆင်းကြသည်။ ငယ်ငယ်တုန်းက ရေသံသရာလည်ပုံကို သင်ကြားခဲ့ဘူးသည်။ မြန်မာဗုဒ္ဓဘာသာဝင်တို့သည် သံသရာကို ယုံကြည်ကြသည်။ တသံသရာလုံး ကိုယ့်နောက်ကိုလိုက်သည့် ကံ၊ ကံ၏အကျိုးကို ယုံကြည်ကြသည်။ ကောင်းတာလုပ်ရင် ကောင်းတာဖြစ်မယ်၊ မကောင်းတာလုပ်ရင် မကောင်းတာဖြစ်မယ် တဲ့။ သည်တော့ သည်ဘ၀ ဒုက္ခဆင်းရဲတို့သည် ကိုယ့်ကြောင့်သာပေပဲလို့ လက်ခံလိုက်ကြသည်။ ကိုယ် အရင်အဆက်ဆက်က ပြုခဲ့ဘူးသည့် မကောင်းမှုတို့ အကျိုးပေးပေပဲလို့ တွေးပြီးဖြေသိမ့်ကြသည်။ သို့ဆိုလျင် ရှေ့အနာဂတ်ကောင်းဖို့ရာ ခုအချိန်မှာ ကောင်းတာတွေလုပ်ဖို့ မလိုအပ်ပေဘူးလား။

လက်တွေ့မှာတော့ လက်ငင်းဆင်းရဲဒုက္ဒတို့မှ လျော့ပါးသက်သာဖို့ရာ၊ လွတ်မြောက်ဖို့ရာ ကောင်းသည် မကောင်းသည် ခွဲခြားမနေအားတော့။ ခြင်းထဲကကြက်တွေလို အပေါက်ကလေးမြင် လုယက်တိုးထွက်နေကြရသည်။ ကိုယ့်မျက်စိရှေ့မှာကလည်း လောလောဆယ် မကောင်းတာတွေလုပ်နေပါလျက် တိုးတက်ကြီးပွားနေကြ၊ အထွတ်အထိပ်ရောက်နေကြ၊ ချမ်းသာသုခပေါ် စံစားနေကြတာတွေ တွေ့နေရသည်မဟုတ်လား။ သံသရာကို ငဲ့ကြည့်မနေအားတော့။ ကံ၊ ကံ၏အကျိုးကို မတွေးချင်ကြတော့။ သည်လိုနှင့် မကောင်းမှုသံသရာဝဲဂယက်ကြီးက အကုန်လုံးကို ဆွဲချစုပ်ယူနေလေတော့သည်။

ဝါဆိုလပြည့်နေ့မှာပင် ဗုဒ္ဓဘုရားရှင်သည် ဓမ္မစကြာတရားကို ဟောပြောပြီး သစ္စာလေးပါးကို ထုတ်ဖော်ရှင်းလင်းပြခဲ့သည်။ လောကသုံးပါးတွင် မလွှဲမရှောင်သာသော ဒုက္ခသစ္စာဟူသည် အမှန်ရှိ၏။ ထိုဒုက္ခဖြစ်ရခြင်း အကြောင်းတရားတို့သည်လည်း ရျာလျှင်တွေ့နိုင်၏။ ထိုဒုက္ခတို့မှ ကင်းရာစင်ရာ လွတ်မြောက်ရာသည် စိတ်ကူးယဉ်မဟုတ်။ မက်လုံးမဟုတ်။ တကယ်ရျိသော တရားဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ထိုလွတ်မြောက်ရာသို့ သွားနိုင်၊ ရောက်နိုင်သောလမ်းကို ရှာကြရသည်။ ထိုလမ်းကိုလည်း ဘုရားရှင်က ညွုန်ပြတော်မူခဲ့သည်။ ၈ သွယ်သောလမ်းတို့ခင်းထားသည့် မဂ္ဂင်တရားပေတည်း။

ဘဝတွင် ချမ်းသာသုခကို အလိုရှိလျှင် ဒုက္ခ၊ ဒုက္ခဖြစ်ခြင်းအကြောင်း၊ ဒုက္ခမှ လွတ်မြောက်ရာနှင့် လွတ်မြောက်ရာနည်းလမ်း စသည့် အချက် ၄ ချက်ကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း သိမြင်ကြဖို့လိုပေသည်။ သိမြင်အောင် ရှင်းပြထားသော တရားတော်ကလည်း နှစ်ပေါင်း ၂၅၀၀ ကျော်ကတည်းက ပေါ်ပေါက်ခဲ့ပြီးသား။သို့သော် လူတို့တွင် ဒုက္ခတို့သည် ယနေ့တိုင် ပြည့်ှနှက်နေဆဲ။ တရားတော်များ မှားလေရော့သလား။ ထိုသို့ ယုံမှားသံသယမူ မဖြစ်အပ်ပေ။ တရားကိုသိသော်လည်း အရေးအကြီးဆုံး အချက်တခုကို မေ့လျော့ထားလျင် ဒုက္ခမှာပင် နစ်မြုပ်နေပေလိမ့်မည်။ ယင်းမှာ အတ္တာဟိ အတ္တနော် နာထော မိမိကိုယ်သာ အားကိုးရာဖြစ်ပေသည်။ ကိုယ့်အားကိုယ့်ကိုး ကြိုးစားမှုမရှိလျှင် လွတ်မြောက်ရာမရှိနိုင်။

လူသည် အစုအဖွဲ့နှင့် ရပ်နှင့်ရွာနှင့် အသိုင်းအဝန်း နိုင်ငံစသည် ဖွဲ့တည်နေတတ်လာခဲ့သည်နှင့်အမျှ အများနှင့်အတူ ကိုင်းကျွန်းမှီ ကျွန်းကိုင်းမှီ နေထိုင်နိုင်ခဲ့ကြသည်။ တဦးနှင့်တဦး ယိုင်းပင်းကူညီလာခဲ့ကြသည်။ ဆရာ့ထံက ပညာကို ဆည်းပူးသည်။ နေထိုင်မကောင်းလျင် ဆရာဝန်ဆီသွားသည်။ ဝမ်းဆွဲသည်က မီးဖွားပေးသည်။ သို့သော် မိခင်ကိုယ်တိုင်ကလည်း ကိုယ့်ရင်နှစ်သားအတွက် ညှစ်အားပြုရသည်သာ။ အားပေးထောက်ခံမှုတွေ၊ လက်တွဲဖေးမမှုတွေ၊ လမ်းပြကူညီမှုတွေ မည်မျှပင်ရှိစေ မိမိတို့ကိုယ်တိုင်က အားထုတ်လုပ်ကိုင်မှု မပြုလျှင်မူ ဘာမှ ဖြစ်လာလိမ့်မည်မဟုတ်။ ဘာကိုမှလည်း မျှော်လင့်မနေနှင့်တော့။

အပြင်မှာ မိုးစက်ကလေးတွေက သဲလိုက်ဖွဲလိုက်။ ဘယ်တော့တိတ်မှာလဲ မိုးရယ်။ လုပ်စရာတွေရှိသေးသည်။ ဒီလိုပဲ အမိုးတမိုးအောက်မှာ ထိုင်စောင့်နေလို့မရ။ မိုးတွင်းရောက်ပြီမှန်းသိလျက် ထီးမဆောင်မိခဲ့သည့် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်သာ အပြစ်တင်ရတော့မည်။ မိုးကာစ အစုတ်ကလေးကိုပဲဆွဲကာ လုံနိုင်သမျှလုံအောင်အုပ်ရင်း လမ်းပေါ် ထွက်လာလိုက်သည်။ မိုးသိပ်သည်းလာရင်တော့ နီးရာမှာ ဝင်ခိုရပေအုန်းမည်။ သည်လိုပဲ စိုတော့လည်းစို၊ ခိုတော့လည်းခိုရင်း လိုရာကိုဆက်ကြရသည်မဟုတ်ပါလား။

(အယ်ဒီတာ့စကား)

ရောင်ခြည်ဦးအလုပ်သမားရေးရာဂျာနယ်

အတွဲ ၂၊ အမှတ် ၃