ဇာခန္းဆီးေပၚကလိပ္ျပာတေကာင္

၂၀၀၅ ခုႏွစ္ရဲ႔ ေနလည္ခင္းတခုမွာျဖစ္သည္။ စိတ္က ဟာလာဟင္းလင္း။
လက္ထဲေရာက္လာသည့္ ေဘာပင္တေခ်ာင္းကုိ ဟုိျခစ္ဒီျခစ္လုပ္ရင္း
စာရြက္ေပၚ စကားလုံးတခ်ဳိ႔ အမွတ္မထင္ ခ်ေရးျဖစ္သြားသည္။
စကားလုံးေတြက မၾကာခင္ အသံေတြျမည္လာသည္။ အဓိပၸါယ္ေတြ
လွဳပ္ခါထြက္လာသည္။ ကစားပြဲတခုထဲ ကၽြံက်သြားသလားထင္ရသည္။
တကယ္က လူတေယာက္ရဲ႔ဘ၀မွာလည္း အသံေတြရွိသည္။ ၀ွက္ေနတဲ့
အဓိပၸါယ္ေတြ၊ ငုပ္ေနတဲ့ အဓိပၸါယ္ေတြ ရွိသည္။ ဆိပ္ကမ္းတခုမွာ
စာေၾကာင္းေတြ ဆုိက္ကပ္မိတဲ့အခါ ခါးကုိဆန္႔၍ ထရပ္လုိက္သည္။
တခါတေလ ကဗ်ာဆုိတာ ဒီလုိပဲ တုိးေ၀ွ႔တုိက္ခတ္လာတတ္သည္ မဟုတ္
လား။ ပိတ္မထားျဖစ္ေပမယ့္ စိတ္တံခါးမွာ ဇာနားတပ္ခန္းစီးစေလးေတြက
လွဳပ္ခါလုိ႔..။

ႏွလုံးသားထဲကသစ္ရြက္ေတြကုိ
ေလတုိက္ေနတယ္

သရက္ကုိင္းေပၚမွာနားေနတဲ့ငွက္တေကာင္
မွတ္စုစာအုပ္ေလးထဲ
ေန႔လည္ခင္းမင္အျပာနဲ႔ေရးျခစ္
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေပါင္းခဲ့တဲ့မိန္းမကလည္း
စစ္မ်က္ႏွာတခုျဖစ္ခဲ့
အေပၚထပ္ကေျခသံကုိနားစြင့္
အျပင္မွာေလတုိက္သံ၊ ကားေမာင္း၀င္လာသံ
မင္းသမီးကမင္းသားကုိပါးရုိက္လုိက္တဲ့အခန္းမွာ
လက္ကေဘာပင္ကုိခဏခ်တယ္။

ဘ၀အေၾကာင္းလား
အေတြးအေခၚအေၾကာင္းလား
မေအာင္ျမင္တဲ့တုိက္ပြဲလား၊
ကဗ်ာမေရးျဖစ္ဘူး
မေန႔ညကမအိပ္ျဖစ္ဘူး
ေစာင့္ေနတဲ့ဖုန္းကမလာဘူး၊
သစ္ရြက္ေတြ ျမက္ပင္ေတြကုိ ေလတုိက္ေနတယ္
ၿခံေရွ႔ကျဖတ္သြားတဲ့လူက အိမ္ထဲကုိလွမ္းၾကည့္တယ္
စားပြဲေပၚက မေဆးရေသးတဲ့ေကာ္ဖီခြက္က
ဘယ္သူေသာက္သြားတာလဲ။

ေပ်ာ္စရာေတာ့ အေကာင္းသား
ေန႔လည္ခင္းဂိမ္းတခုကိုေတြ႕ရွိခဲ့ၿပီ၊
ၿပီးေတာ့ လူေတြကေျပာမယ္
ဘာမွမရွိတဲ့အထဲက
တခုၿပီးတခုဆြဲထုတ္မယ္
အႏွစ္ႏွစ္အလလႀကိဳးပမ္းမွဳတခုလုိ
ငါကခပ္တည္တည္ေနလုိက္မယ္
အကုိက္အခဲေပ်ာက္ေဆးလုိပဲ
တခါတရံဘ၀နဲ႔ေဆာ့ၾကည့္မိပါတယ္
တကယ္က သိပ္နက္ဖုိ႔မလုိ
အစနဲ႔အဆုံးသာလုိတယ္
စ ထားတာေတြဆုံးဖုိ႔လုိတယ္
ေလတုိက္ေနတဲ့သစ္ရြက္ေတြဟာ
ႏွလုံးသားထဲမွာလွဳပ္ခါေနဖုိ႔လုိတယ္
ဘယ္သူမဆုိ
ကုိယ့္အေရျပားနဲ႔ကုိယ္ေနဖုိ႔လုိတယ္၊

စာေၾကာင္းေရမသိ
စာလုံးေရမသိ
အလွမဲ့မဲ့
တရားမဲ့မဲ့
ထုပ္ပုိးခဲ့ၿပီးၿပီ။
မည္သုိ႔ျဖစ္ေစ
လူအျဖစ္နဲ႔စခဲ့သလုိ
လူအျဖစ္နဲ႔ဆုံးဖုိ႔သာ
ပလပ္စတစ္ကုလားထုိင္ဆုိတာ
ေရႊ႕ရေျပာင္းရလြယ္ကူတယ္။ ။