Sunday, August 10, 2008

စကားလက္ေဆာင္

လူ႔ဘ၀ရဲ႕
ညအသေခ်ၤမွာ
အိပ္မက္ေႏွာက္ယွက္မွဳကင္းတဲ့
အိပ္စက္ျခင္းဆုိတာ
ဘယ္ခါကမွ မရွိခဲ့ပါ။

ေသျခင္းရဲ႕အဆုံးစြန္
တမလြန္ရွိသည္ဆုိလ်င္
ငါ့ရဲ႕ေသဆုံးျခင္းဟာ
အလင္းေရာင္သစၥာရွာတဲ့
ကဗ်ာဆရာဟုိးမားတုိ႔ႏွင့္
သြားေရာက္ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးျခင္းပင္၊

ေသျခင္းရဲ႕အဆုံးစြန္
တမလြန္မရွိဘူးဆုိလ်င္
ငါ့ရဲ႕ေသဆုံးျခင္းဟာ
အိပ္မက္ အေႏွာက္အယွက္ကင္းတဲ့
အိပ္စက္ျခင္းပင္။

ေသရမွာကုိ
ငါဘယ္လုိမွ မေၾကာက္တကား၊

ငါေၾကာက္တာက
ကုိယ္ယုံၾကည္တာကုိ အခ်ဳိးဖ်က္ခံၿပီး
ေျပာေရးဆုိခြင့္မဲ့စြာအသက္ရွင္ေနရမယ့္
သီလေၾကာင္ဒီေလာကရဲ႕
ေန႔ လ ရက္မ်ား။ ။

ေအာင္ခ်ိမ့္

တေန႔က သူငယ္ခ်င္းတေယာက္နဲ႔ အိပ္မက္အေၾကာင္း စကားစပ္မိရာကေန ဒီကဗ်ာေလးကုိ သြားသတိရမိပါတယ္။ ျမန္မာေမာ္ဒန္ေခတ္ဦးက ၁၉၇၀ ေႏွာင္းပုိင္း မုိးေ၀စာေပမဂၢဇင္းမွာ ဖတ္ခဲ့ဘူးတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ ကဗ်ာေတြကုိ အလြတ္ရေလ့မရွိတဲ့ က်ေနာ္ဟာ ဒီကဗ်ာကုိေတာ့ စိတ္ထဲ စြဲၿမဲေနခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ႕ အလုပ္လမ္းၫြဳန္ကဗ်ာလုိ႔ဆုိလည္း မမွားပါဘူး။

6 comments:

ATN said...

တခါမွ မဖတ္ဖူးဘူးဗ်။
အသံမွာ ေအာင္ခ်ိမ့္ဆိုတာ မွတ္သားဖူးတယ္။
ကိုေ၀လင္း ေ၀မွ်ေပးတာ ေက်းဇူးပါ။
အားလံုးရဲ႕ အလုပ္လမ္းညႊန္လည္း ျဖစ္ရမွာပါ။

pandora said...

တခါတခါ အိပ္မက္လား တကယ္လား မကြဲဘူးေလ။ မႏုိးမခ်င္းေတာ့ အိပ္မက္လို႕ပဲ မွတ္ပါတယ္။

tin min htet said...

ေက်းဇူးပါပဲ၊ ကြၽန္ေတာ္ အႀကိဳက္ဆုံးကဗ်ာဆရာထဲမွာ ေအာင္ခ်ိမ္႔ ပါပါတယ္။

တန္ခူး said...

စိတ္ထဲစြဲျမဲေနေလာက္ေအာင္လဲ ေကာင္းပါေပတယ္… မွ်ေ၀ေပးတာ ေက်းဇူးပါ…

Kaung Kin Ko said...

ဆရာ ေအာင္ခ်ိမ့္ရဲ ႔ ကဗ်ာလာဖတ္သြားပါတယ္

Moe Cho Thinn said...

ကိုေ၀လင္းေရ
ကဗ်ာေလး ေ၀မွ်ေပးလို႔ ေက်းဇူးပါ။ ဦးေရးတာ ေကာင္းလိုက္တာ။ ဘယ္တုန္းက ေရးခဲ႔ ကဗ်ာလဲဆိုတာ သိရင္ ေကာင္းမွာေနာ္။
အခုမွ ဒီဘေလာ႔ဂ္ေလး ေရာက္ဖူးပါတယ္။ အေဖ႔ပုံေတြ႔လို႔ အံ႔ၾသသြားတယ္။ အေဖနဲ႔ ခင္တယ္ ထင္ပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။