ရာဟုလာမှသည် အဇာတသတ်အထိ

ရာဟုလာမှသည် အဇာတသတ်အထိ

ဘုရားရှင် ကိုယ့်တိုင်းကိုယ့်ပြည်ပြန်ကြွလာတော့ ဇနီးဟောင်း ယသော်ဓရာက ထွက်မတွေ့။ ဘုရားရှင်က မိဘုရားကြီးအဆောင် လာအဖူးမျှော်ခံသည်။ ဒါကို ဇာတ်ထဲမှာတော့ တို့ဘုရားလည်း မယားဘက်ခပ်ပါပါဟု ထေ့ကြသံကို ကြားခဲ့ဘူးသည်။ မိဘုရားက တဆင့်တက်ကာ သားတော်ကလေးကို ဖခင်ထံက အမွေသွားတောင်းခိုင်းသည်။ ဘုရားရှင်က ခမည်းတော်သုဒ္ဓေါဓနပြီးလျှင် မင်းဖြစ်မည့်သူပေမဲ့ နန်းကိုစွန့်နှင့်ပြီးသူမို့ အဖ၏ ထီးမွေနန်းမွေကို တရားဝင် တောင်းခိုင်းတာဖြစ်မည်။ သို့သော် ဘုရားရှင်က သားတော်ကို သင်္ဃန်းစီးပေးပြီး သာသနာ့အမွေပေးလိုက်တော့ အားလုံးရင်ကွဲစရာဖြစ်ကုန်ကြသည်။ 

အားလုံးကိုစွန့်လွှတ်ပေးဆပ်ကာ သူရှာဖွေတွေ့ရှိခဲ့သော ဓမ္မ၊ ထိုဓမ္မဖြင့် လောကကောင်းကျိုးဆောင်ဖို့ သူတည်ခဲ့သည့် သာသနာ။ သည်ထက် အမွန်မြတ်ဆုံး၊ တန်ဘိုးအရှိဆုံး ပေးစရာအမွေ ဘုရားရှင်မှာ မရှိခဲ့ပါ။ ရရှိသူအတွက်လည်း အဖိုးမဖြတ်နိုင်စရာအမှန်။ သို့သော် ဓမ္မကိုကွယ်နေသူတို့မှာတော့ လောကီနန်းစည်းစိမ်ချမ်းသာကိုကျော်ကာ မမြင်နိုင်ကြတာ အဆန်းတော့မဟုတ်ပေ။ 

ဝန်ထမ်းလစာလေး မလောက်မငကို ဖဲ့စုရင်း၊ နေပူမိုးရွာမရှောင် ခေါင်းရွက်ဗျက်ထိုးဘဝဖြင့် ခြစ်ခြစ်ခြုတ်ခြုတ် ကုတ်ကပ်သိမ်းဆည်းရင်း၊ နေလောင်လောင် ကွင်းပြောင်ပြောင်မှာ ရသည့်မြေကွက်ကလေး ပုဆိုးအလံထူကာ၊ ခြင်သောသော ဖုတ်ပေါပေါမှာ တည်ခဲ့ဆောက်ခဲ့သည် အိမ်မြေကွက်ကလေးတွေက သည်ဘက်ခေတ်ရောက်တော့ ငွေထုပ်ကလေးတွေဖြစ်လာသည်။ လိုချင်စရာများသလောက် ရှာရဖွေရခက်သောခေတ်မို့ သားသမီးတွေက ကိုယ်မှီခိုကြီးပြင်းခဲ့ရာအရိပ်အာဝါသပေမဲ့ ဒီအိမ် ဒီမြေကွက်ကို မျက်စောင်းထိုးလာကြသည်။ မိဘအမွေခွဲခြမ်းယူတာက ဒီနေ့ခေတ် သားသမီးတွေအတွက်တော့ အကောင်းဆုံး စီးပွားရေးစွမ်းဆောင်မှုဟုပင် ပြောရမလိုဖြစ်လာသည်။ တိုက်ခန်းလေးတွေ၊ အိမ်စီးကားလေးတွေနှင့် ဖြစ်လာကြသည်။ ခွဲရာခြမ်းရာက အဆင်မပြေတော့ ရုံးရောက်ဂတ်ရောက်ဖြစ်ကုန်ကြသည်။ တုတ်ဆွဲဓားဆွဲ၊ မောင်ရင်းနှမပေသည့် လူသတ်ပွဲတွေအထိ ဖြစ်လာကြတာ စိတ်မသက်သာဖွယ် မြင်လာကြားလာရသည်။ ရပ်ကွက်ထဲက အမွေလုခန်းများ။

ဗိုလ်ချုပ်အောင်ဆန်းကို လွတ်လပ်ရေးဖခင်ကြီး၊ အမျိုးသားခေါင်းဆောင်ကြီးဆိုကာ တတိုင်းတပြည်လုံးက ချစ်ခင်ကြသည်။ သူ၏ စွန့်လွှတ်ပေးဆပ်မှုနှင့် တိုင်းပြည်အပေါ် ထားခဲ့သည့် စေတနာနှင့် အလုပ်တို့ကြောင့်ဖြစ်ပါသည်။ အဆင်ပြေသည့်အချိန် သူ့အတွက် ဂုဏ်ယူဝမ်းမြောက်ကြသည်။ ဒုက္ခရောက်သည့်အချိန် သူ့အမည်ကို အားကိုးတမ်းတကြသည်။ သူမရှိပေမဲ့ သူ့သွေးအစစ်တွေ လည်ပတ်စီးဆင်းနေတဲ့ သူ့သားသမီးတွေရှိသည်။ အောင်ဆန်းသွေးတွေက အောင်ပန်းပေးမည်ဟု ယုံကြည်ရင်း အားမွေးကြသည်။ မျှော်လင့်အားကိုးကြသည်။

မြန်မာတို့ထုံးစံ မိဘတွေက သားယောကျင်္ားလေးကို ပိုအားကိုးကြသည်။ မျှော်လင့်ချက်ထားကြသည်။ တို့ဗိုလ်ချုပ်မှာ သားတယောက် လောက်လောက်လားလားကြီး ရှိပါလားဆိုသည့်အသိဖြင့် တိုင်းပြည်ဆူပွက်တော့ အိပ်မက်မက်ခဲ့ကြသည်။ ကိုယ့်အိမ်မီးလောင်နေပါလားဆိုသည့် စာနာအသိလေးဖြင့်ပင် ငဲ့စောင်း၍မျှ ကြည့်ဖော်မရခဲ့။ ဆွမ်းခံရင်းငှက်သင့်သလို မကျန်းမာသည့်အမေကို လာပြုစုစောင့်ရှောက်ရင်း သားသည်အမေ အိမ်ထောင်ရှင်မလေးက လူထုစည်းဝေးပွဲစင်မြင့်ပေါ် အားမာန်အပြည့်ဖြင့်တက်လာရင်း ဖအေ့အမွေကို ခေါင်းမရှောင်ပဲ ယူခဲ့ရှာသည်။ 

ခုတော့ ယသော်ဓရာ၏ အခဲမကြေသည့်စိတ်ဖြင့် တွန်းတွန်းထိုးထိုး လုပ်လိုက်သည့်အတွက်လား၊ သူကိုယ်တိုင် မိဘအမွေ သားသမီးရကောင်းသည်ဟု လိပ်ပြာလုံံလုံ ယုံကြည်လို့ပဲလား။ ရာဟုလာအမွေတောင်းခန်း နောက်ပိုင်းဇာတ်တော်ကြီးကတော့ မိုးမလင်းမချင်း ချွဲလိုက်ဟဲလိုက်နဲ့ ခင်းဖို့ ကန့်လန့်ကာကြီး မတင်လိုက်ပေပြီ။ ထပြန်သည့်ပရိတ်သတ်လည်းပြန်၊ ပွဲခင်းထဲခွေအိပ်သူလည်းအိပ်။ ရုံဖွင့်မှ ရောက်လာသူလည်း ရောက်လာ။ ရာဟုလာ သင်ဘာလိုချင်သလဲ။ အိမ်တလုံး၊ ခြံတကွက်က အဖေ့ကိုယ်စား တတိုင်းပြည်လုံးက အားကိုမျှော်လင့်တဲ့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာထက် ပိုတန်ပါသလား။

ပါ၀ါ ၅၄ ဆိုသည်ခေါင်းစဉ်ကပင် ပရိတ်သတ်ကို ဆွဲကိုင်လှုပ်နိုင်ခဲ့သည်။   ခြံရှေ့သံတခါးကြီး လေလံပစ်တာကပင် အံအားသင့်ဖွယ်စျေးနှုန်းမျိုး ရရှိခဲ့သည်။ အားလုံးရဲ့မျှော်လင့်ချက်တွေကို ရှင်သန်စေခဲ့တာမို့ အမြဲတမ်း အမှတ်ရ ထိန်းသိမ်းထားရမည့်နေရာတခုကို ခြေရာလက်ရာတစပင် မကျန်ခဲ့စေချင်တာ၊ သေးသိမ်ပျောက်ပျက်သွားစေချင်တာ ဘယ်သူတွေပါလိမ့်။ အခုတော့ ပါဝါ ၅၄ က သူတို့အတွက် ခြောက်အိပ်မက်ကြီးတခုဟုပင် ပြောလို့ရလောက်သည်။ ခြံရှေ့ကတောင် ကားဖြတ်မောင်းရဲကြမည်မဟုတ်။ တက္ကသိုလ်ရိပ်သာလမ်းကြီးကိုပဲ ပိတ်ပစ်ရမလား။ ပါဝါ ၅၄ ကိုပဲ ဘော်ဒူဇာနဲ့ထိုးပစ်လိုက်ရမလား။ ခြောက်ခြောက်ချားချား စဉ်းစားနေကြလောက်ပြီ။ 

ရာဟုလာနှင့် အဇာတသတ်တို့လို ဘယ်ဟာက ကိုယ်ရသင့်သည့်အမွေ။ ဘယ်အမွေက ကိုယ်နှင့်ထိုက်တန်သည့်အရာ၊ ဘယ်အရာကတော့ ထိန်းသိမ်းစောင့်ရှောက်ထားအပ်သည့်အမွေ စသည်တို့ကို ခွဲခြားနားလည်ရကောင်းမှန်း သူတို့မသိကြ။ ထိုအခါ ပြုမိမှားခဲ့သည့်အဖြစ်တွေက မျိုရန်အသင့်စောင့်နေသည့်မြေလို ခြေတဖဝါးအချကို စောင့်နေမှာမလွဲ။ မလုသင့်တာကိုလုမိလျှင် ငရဲကိုသာအမွေရကြပေလိမ့်မည်။