ခါးသီးတဲ့ႏွစ္မ်ား
၁၉၃၇ မွာ ဂ်ပန္ခုခံေရးစစ္ပြဲ မတုိင္ခင္ေန႔က ျပန္လည္ရွင္သန္တဲ့ေျမႀကီး မွာ က်ဳပ္က ပူေဆြးတဲ့ ကဗ်ာဆရာငဲ့၊ ခင္ဗ်ားလည္း အတိတ္က ေၾကကြဲဖြယ္ကုိ ခါခ်ရမယ္္္ လုိ႔ ေရးခဲ့တယ္။ အဲဒီႏွစ္မွာပဲ က်ဳပ္ဟာ တရုတ္ေျမေပၚ မုိးႏွင္းက်တယ္ ကုိ ေရးခဲ့ရာမွာ ငါ့လူငယ္ဘ၀ရဲ႕ အဖုိးတန္ဆုံး အခ်ိန္အမ်ားစုကုိ လွည့္လည္ ရင္းမွာ ေထာင္ထဲမွာ ဆုံး႐ွဳံးခဲ့ရတယ္ လုိ႔ တသခဲ့တယ္။ ႏွစ္ခုစလုံးဟာ က်ဳပ္ရဲ႕ ခံစားခ်က္ အမွန္ေတြကုိ ေဖၚျပေနၾကတာပါပဲ။
တခ်ဳိ႕လူမ်ားက က်ဳပ္ဟာ အလြမ္းအေဆြး ကဗ်ာေတြကုိသာ ေရးႏုိင္စြမ္းတယ္လုိ႔ ထင္ၾကတယ္။ က်ဳပ္ ေျပာခဲ့ဘူးပါတယ္။ က်ဳပ္ကဗ်ာ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ က်ဳပ္အေၾကာင္းေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလုိ က်ဳပ္အေၾကာင္း သရုပ္ေဖာ္ခ်က္ဟာ ကဗ်ာေတြကုိ ေရးစဥ္ ေခတ္ကာလနဲ႔ တရင္းတႏွီး ဆက္စပ္ေနပါတယ္။ ပစၥဳပၸန္က ခြာလုိက္ရင္ က်ဳပ္အရိပ္ကုိ က်ဳပ္ မေတြ႔ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ (၁၉၈၁၊ ကဗ်ာေလ့လာမွဳ အမွတ္ ၁ ကုိ ႐ွဳ) လူတေယာက္က တဆင့္ ေခတ္ကုိေရးရာမွာ ေခတ္ကတဆင့္ လူကုိ ေရးရသလုိပဲ။ လူနဲ႔ သူ႔ေခတ္ကုိ ခြဲလုိ႔ မရပါဘူး လုိ႔။
က်ဳပ္ရဲ႕ ကဗ်ာသေဘာတရားမ်ားမွာ က်ဳပ္ ယူဆတာက ခါးသီးမွဳကုိ တရင္းတႏွီး ရွိၾကရ။ စိတ္ခ်မ္းသားမွဳဆုိတာ တစိမ္းျပင္ျပင္ ျဖစ္ၾကရတဲ့ ဒီေခတ္ႀကီးမွာ ရႊန္းလန္းမွဳ သယ္ေဆာင္ေပးနုိင္တာက ကုိယ့္ခါးသီးမွဳကုိ ကမၻာကုန္ သိသြားေအင္ ေအာ္ဟစ္လုိက္တာပဲ ျဖစ္တယ္။ ႏွဳတ္အသူမ်ားဟာ က်ဳပ္တုိ႔ထက္ေတာင္ ဒုကၡဆင္းရဲ ေရာက္ေနၾကေသးတယ္ဆုိတာ က်ဳပ္တုိ႔ သိၾကတယ္လုိ႔ ျဖစ္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက က်ဳပ္ ေျပာခဲ့ေသးတာက ဒီေခတ္ ဒီအခါမွာ အသက္ရွင္ေနတဲ့ ရဲရင့္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ကုိ စိတ္မပ်က္ပါနဲ႔လုိ႔ ဆုံးမၾသ၀ါဒ ေပးတာဟာ ႐ြံ႕ႏြံအိပ္မက္ ဆုိးထဲ ႐ုန္းကန္ေနတဲ့ လယ္သမားမ်ားကုိ အားမေလ်ာ့ပါနဲ႔လုိ႔ သြားေျပာတာနဲ႔ တူတယ္။ မဆင္မျခင္ အေလာတႀကီး ေပးတဲ့ အႀကံမ်ဳိးပဲ လုိ႔ ျဖစ္တယ္။
ဒီလုိလည္း က်ဳပ္ ေျပာဖူးတယ္။ လူတဦးခ်င္းရဲ႕ သုခ ဒုကၡဆုိတာ သူ႔ေခတ္ရဲ႕ သုခ ဒုကၡနဲ႔ ေႏွာေနရမယ္။ ေခတ္ရဲ႕ သုခနဲ႔ ဒုကၡဟာ လူတဦးခ်င္း သုခ ဒုကၡထဲ ေပ်ာ္၀င္ေနရမယ္ လုိ႔။
ေခတ္ဆုိတာ ေလအလႊာႀကီးတခုနဲ႔ တူတယ္။ ေခတ္တခုလုံးက ပူေဆြးေနရင္ ဘယ္ႏွယ္လုပ္ၿပီး လူတေယာက္ဟာ ေပ်ာ္တယ္လုိ႔ ဆုိမတုန္း။ လူဟာ ကမၻာ ေလာကနဲ႔ ကင္းကြာလုိ႔ ရတယ္လုိ႔ ယုံၾကည္ၿပီး မိမိအေၾကာင္း ေရးဖုိ႔ အားသန္ တယ္ဆုိတာ ရုိးအ တာပဲျဖစ္တယ္။
က်ဳပ္ဘ၀ ဘယ္အခ်ိန္ပုိင္းမွာမွ အႀကီးအက်ယ္ ေပ်ာ္လွခ်ည့္လုိ႔ ရွိခဲ့ဖူးတာ မမွတ္မိဘူး။
က်ဳပ္ ခံစားဖူးသမွ် အႀကီးမားဆုံး ေပ်ာ္ရပုံကေတာ့ ဂ်ပန္ ခၽြင္းခ်က္မရွိ လက္နက္ခ်လုိက္ၿပီ ဆုိတဲ့သတင္း ယင္အန္ကုိ ေရာက္လာတဲ့ ၁၉၄၅ ၾသဂုတ္ ၁၅ ညမွာပါပဲ။ ဗုံသံ၊ ေမာင္းသံ ေလထဲမွာ ျပည့္လွ်ံေနတယ္။ ေနရာတကာမွာ လူေတြ ကၾက သီခ်င္းဆုိၾကနဲ႔။ က်ဳပ္ အဲဒီအခ်ိန္က အ႐ူးအမူး ေအာင္ပြဲခံည ကဗ်ာကုိ ေရးလုိက္တယ္။ ဒါေတာင္ က်ဳပ္ ခံစားမွဳကုိ အကုန္ မေဖာ္ျပႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။
ဓမၼတာ အတုိင္းေပါ့။ က်ဳပ္ ၾကည္ႏူးဖြယ္ ကဗ်ာတခ်ဳိ႕ ေရးဖူးပါတယ္။ ၁၉၅၄ ေဆာင္းဦးတုန္းက ေမာ္စကုိထဲ ျဖတ္သြားစဥ္ လူငယ္ပြဲေတာ္နဲ႔ သြားတုိးတာမုိ႔ ျမဴးႂကြေရာင္စုံ စကၠဴတစဖြဲ႔ ကဗ်ာကုိ က်ဳပ္ ေရးလုိက္တယ္။ ဒါလည္း သူမ်ား အေၾကာင္းပါ။ ၀တ္စုံနဲ႔ ကေနတဲ့ လူငယ္ေတြအေၾကာင္းပါ။
..................
မင္းႏွာေခါင္းက ႏွင္းပန္းႏွယ္
မင့္ႏွဳတ္ခမ္း ပြင့္ဖတ္တုိ႔ႏွယ္
မင့္ပုိးသားမ်က္ႏွာဖုံးကုိ ခၽြတ္ပ
မင့္မ်က္လုံးေတြကုိ ၾကည့္ပါရေစ
ဒါေပမယ့္... အခ်ိန္၊ ေၾသာ္ ေသာမရည္ခ်ဳိႏွယ္ပဲ
ငါတုိ႔ ေသာမရည္ေသာက္သူေတြ
သစ္ပင္ကုိင္းက ႐ြက္ဦးေတြ ခ်ေပးေပါ့
ေလဟာ ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ သစ္သီးရည္ႏွယ္..။
လူမ်ားက မၾကာမၾကာ ေမးၾကတယ္။ ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး ထုိးေဖါက္ႏုိင္စြမ္း (ေအာင္ျမင္မွဳ) ရေအာင္ လုပ္ရပါသလဲ တဲ့။
ဘာ့ေၾကာင့္ ထုိးေဖါက္ႏုိင္စြမ္း ရေအာင္ လုပ္ဖုိ႔ လုိေနတာလဲ။ ဘာကမ်ား ေနာက္ ကုိ ဆြဲထားေနသလဲ။
ေဟာဒါေတြ အားလုံးပါပဲ။ နည္းလမ္းေဟာင္းေတြ လုိက္တာ၊ ပုံေသကားခ်ပ္ဟန္နဲ႔ ေရးေနတာ၊ သာမန္႐ုိး႐ုိး ျဖစ္ေနတာ၊ စာဖတ္သူေတြ အရင္က ေတြ႔ဖူးသလုိရွိတဲ့ အေရးအသားေတြမွာ စုန္းစုန္းျမဳပ္ေနတာ...။
ထုိးေဖါက္ႏုိင္စြမ္းဆုိတာက အခ်ဳပ္အခ်ယ္ေတြထဲက ေဖာက္ထြက္တာ။ ဘ၀ဆီ ေရွ႕႐ွဳတဲ့လမ္းကုိ ရွာတာ၊ မ်က္ႏွာအသစ္ ဖြင့္လွစ္ျပတာကုိ ဆုိလုိတယ္။
ထုိးေဖါက္ႏုိင္စြမ္း ျဖစ္ေစတဲ့ ခြန္အား ဘယ္က လာသလဲ။ ေနရာ ေလးငါးေနရာက လာပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာ ပါ၀င္တာကေတာ့ အသစ္ ျဖစ္ေပၚမွဳေတြကုိ ခံစားတတ္ စြမ္းရယ္၊ အႏုပညာလက္ရာမ်ားမွာ ေပၚလြင္လာတဲ့ ဗဟိဒၶကမၻာရဲ႕ နက္ဂတစ္ အသြင္ကုိ ေတြ႔ျမင္တတ္စြမ္းရယ္ပါပဲ။ ဒါေတြက တုိက္ပြဲဆင္ဖုိ႔ အပူတျပင္း ဆႏၵကုိ ျဖစ္ေပၚေစတယ္။
ထုိးေဖါက္ႏုိင္စြမ္းဆုိတာ တကယ္ကေတာ့ ပိတ္ဆုိ႔ ခံေနရျခင္းဆုိတဲ့ စိန္ေခၚမွဳကုိ တုံ႔ျပန္တာပဲ ျဖစ္တယ္။
ဒီအေျခအေနမွာ စစ္ေသနဂၤဗ်ဳဟာ နည္းနာမ်ားနဲ႔ အႏုပညာ နည္းနာတုိ႔ဟာ အတူတူပဲျဖစ္တယ္။
အခ်ိန္ကာလ ဇရာေထာင္းေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဒီကမၻာေလာကမွာ ျပႆနာေတြ တပုံ တေခါင္း ရင္ဆုိင္ေနရတယ္။
ကဗ်ာကုိ ဘယ္လုိလုပ္ၾကမလဲ။
ကဗ်ာနဲ႔ လူ႔ေလာက ဆက္သြယ္မွဳက ဘယ္လုိျဖစ္ရလဲ။ ခြဲခြာေရးလား။ တလမ္း တည္း လုိက္ေရးလား။
ကဗ်ာနဲ႔ လူ႔ေလာက အတူစဥ္းစားၾကရမယ့္ ျပႆနာေတြက ဘာေတြလဲ။ ေငြေၾကးေဖာင္းပြမွဳ၊ အလုပ္လက္မဲ့၊ စြမ္းအင္အၾကပ္အတည္း၊ ဇာတိ ဇရာ၊ ဗ်ာဓိ မရဏ၊ လူဦးေရေပါက္ကြဲမွဳ (၀န္းက်င္) ညစ္ညမ္းမွဳ..။
ဘာကုိ သူတုိ႔ အတူ ေတြးႀကံၾကမလဲ။ စစ္နဲ႔ အငတ္ေဘး၊ ၿပီးေတာ့ အႏုပညာ၊ ေမတၱာ၊ အလွ..။
က်ဳပ္ရဲ႕ ကဗ်ာသေဘာတရားမ်ားမွာ က်ဳပ္ ယူဆတာက ခါးသီးမွဳကုိ တရင္းတႏွီး ရွိၾကရ။ စိတ္ခ်မ္းသားမွဳဆုိတာ တစိမ္းျပင္ျပင္ ျဖစ္ၾကရတဲ့ ဒီေခတ္ႀကီးမွာ ရႊန္းလန္းမွဳ သယ္ေဆာင္ေပးနုိင္တာက ကုိယ့္ခါးသီးမွဳကုိ ကမၻာကုန္ သိသြားေအင္ ေအာ္ဟစ္လုိက္တာပဲ ျဖစ္တယ္။ ႏွဳတ္အသူမ်ားဟာ က်ဳပ္တုိ႔ထက္ေတာင္ ဒုကၡဆင္းရဲ ေရာက္ေနၾကေသးတယ္ဆုိတာ က်ဳပ္တုိ႔ သိၾကတယ္လုိ႔ ျဖစ္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက က်ဳပ္ ေျပာခဲ့ေသးတာက ဒီေခတ္ ဒီအခါမွာ အသက္ရွင္ေနတဲ့ ရဲရင့္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ကုိ စိတ္မပ်က္ပါနဲ႔လုိ႔ ဆုံးမၾသ၀ါဒ ေပးတာဟာ ႐ြံ႕ႏြံအိပ္မက္ ဆုိးထဲ ႐ုန္းကန္ေနတဲ့ လယ္သမားမ်ားကုိ အားမေလ်ာ့ပါနဲ႔လုိ႔ သြားေျပာတာနဲ႔ တူတယ္။ မဆင္မျခင္ အေလာတႀကီး ေပးတဲ့ အႀကံမ်ဳိးပဲ လုိ႔ ျဖစ္တယ္။
ဒီလုိလည္း က်ဳပ္ ေျပာဖူးတယ္။ လူတဦးခ်င္းရဲ႕ သုခ ဒုကၡဆုိတာ သူ႔ေခတ္ရဲ႕ သုခ ဒုကၡနဲ႔ ေႏွာေနရမယ္။ ေခတ္ရဲ႕ သုခနဲ႔ ဒုကၡဟာ လူတဦးခ်င္း သုခ ဒုကၡထဲ ေပ်ာ္၀င္ေနရမယ္ လုိ႔။
ေခတ္ဆုိတာ ေလအလႊာႀကီးတခုနဲ႔ တူတယ္။ ေခတ္တခုလုံးက ပူေဆြးေနရင္ ဘယ္ႏွယ္လုပ္ၿပီး လူတေယာက္ဟာ ေပ်ာ္တယ္လုိ႔ ဆုိမတုန္း။ လူဟာ ကမၻာ ေလာကနဲ႔ ကင္းကြာလုိ႔ ရတယ္လုိ႔ ယုံၾကည္ၿပီး မိမိအေၾကာင္း ေရးဖုိ႔ အားသန္ တယ္ဆုိတာ ရုိးအ တာပဲျဖစ္တယ္။
က်ဳပ္ဘ၀ ဘယ္အခ်ိန္ပုိင္းမွာမွ အႀကီးအက်ယ္ ေပ်ာ္လွခ်ည့္လုိ႔ ရွိခဲ့ဖူးတာ မမွတ္မိဘူး။
က်ဳပ္ ခံစားဖူးသမွ် အႀကီးမားဆုံး ေပ်ာ္ရပုံကေတာ့ ဂ်ပန္ ခၽြင္းခ်က္မရွိ လက္နက္ခ်လုိက္ၿပီ ဆုိတဲ့သတင္း ယင္အန္ကုိ ေရာက္လာတဲ့ ၁၉၄၅ ၾသဂုတ္ ၁၅ ညမွာပါပဲ။ ဗုံသံ၊ ေမာင္းသံ ေလထဲမွာ ျပည့္လွ်ံေနတယ္။ ေနရာတကာမွာ လူေတြ ကၾက သီခ်င္းဆုိၾကနဲ႔။ က်ဳပ္ အဲဒီအခ်ိန္က အ႐ူးအမူး ေအာင္ပြဲခံည ကဗ်ာကုိ ေရးလုိက္တယ္။ ဒါေတာင္ က်ဳပ္ ခံစားမွဳကုိ အကုန္ မေဖာ္ျပႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။
ဓမၼတာ အတုိင္းေပါ့။ က်ဳပ္ ၾကည္ႏူးဖြယ္ ကဗ်ာတခ်ဳိ႕ ေရးဖူးပါတယ္။ ၁၉၅၄ ေဆာင္းဦးတုန္းက ေမာ္စကုိထဲ ျဖတ္သြားစဥ္ လူငယ္ပြဲေတာ္နဲ႔ သြားတုိးတာမုိ႔ ျမဴးႂကြေရာင္စုံ စကၠဴတစဖြဲ႔ ကဗ်ာကုိ က်ဳပ္ ေရးလုိက္တယ္။ ဒါလည္း သူမ်ား အေၾကာင္းပါ။ ၀တ္စုံနဲ႔ ကေနတဲ့ လူငယ္ေတြအေၾကာင္းပါ။
..................
မင္းႏွာေခါင္းက ႏွင္းပန္းႏွယ္
မင့္ႏွဳတ္ခမ္း ပြင့္ဖတ္တုိ႔ႏွယ္
မင့္ပုိးသားမ်က္ႏွာဖုံးကုိ ခၽြတ္ပ
မင့္မ်က္လုံးေတြကုိ ၾကည့္ပါရေစ
ဒါေပမယ့္... အခ်ိန္၊ ေၾသာ္ ေသာမရည္ခ်ဳိႏွယ္ပဲ
ငါတုိ႔ ေသာမရည္ေသာက္သူေတြ
သစ္ပင္ကုိင္းက ႐ြက္ဦးေတြ ခ်ေပးေပါ့
ေလဟာ ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ သစ္သီးရည္ႏွယ္..။
လူမ်ားက မၾကာမၾကာ ေမးၾကတယ္။ ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး ထုိးေဖါက္ႏုိင္စြမ္း (ေအာင္ျမင္မွဳ) ရေအာင္ လုပ္ရပါသလဲ တဲ့။
ဘာ့ေၾကာင့္ ထုိးေဖါက္ႏုိင္စြမ္း ရေအာင္ လုပ္ဖုိ႔ လုိေနတာလဲ။ ဘာကမ်ား ေနာက္ ကုိ ဆြဲထားေနသလဲ။
ေဟာဒါေတြ အားလုံးပါပဲ။ နည္းလမ္းေဟာင္းေတြ လုိက္တာ၊ ပုံေသကားခ်ပ္ဟန္နဲ႔ ေရးေနတာ၊ သာမန္႐ုိး႐ုိး ျဖစ္ေနတာ၊ စာဖတ္သူေတြ အရင္က ေတြ႔ဖူးသလုိရွိတဲ့ အေရးအသားေတြမွာ စုန္းစုန္းျမဳပ္ေနတာ...။
ထုိးေဖါက္ႏုိင္စြမ္းဆုိတာက အခ်ဳပ္အခ်ယ္ေတြထဲက ေဖာက္ထြက္တာ။ ဘ၀ဆီ ေရွ႕႐ွဳတဲ့လမ္းကုိ ရွာတာ၊ မ်က္ႏွာအသစ္ ဖြင့္လွစ္ျပတာကုိ ဆုိလုိတယ္။
ထုိးေဖါက္ႏုိင္စြမ္း ျဖစ္ေစတဲ့ ခြန္အား ဘယ္က လာသလဲ။ ေနရာ ေလးငါးေနရာက လာပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာ ပါ၀င္တာကေတာ့ အသစ္ ျဖစ္ေပၚမွဳေတြကုိ ခံစားတတ္ စြမ္းရယ္၊ အႏုပညာလက္ရာမ်ားမွာ ေပၚလြင္လာတဲ့ ဗဟိဒၶကမၻာရဲ႕ နက္ဂတစ္ အသြင္ကုိ ေတြ႔ျမင္တတ္စြမ္းရယ္ပါပဲ။ ဒါေတြက တုိက္ပြဲဆင္ဖုိ႔ အပူတျပင္း ဆႏၵကုိ ျဖစ္ေပၚေစတယ္။
ထုိးေဖါက္ႏုိင္စြမ္းဆုိတာ တကယ္ကေတာ့ ပိတ္ဆုိ႔ ခံေနရျခင္းဆုိတဲ့ စိန္ေခၚမွဳကုိ တုံ႔ျပန္တာပဲ ျဖစ္တယ္။
ဒီအေျခအေနမွာ စစ္ေသနဂၤဗ်ဳဟာ နည္းနာမ်ားနဲ႔ အႏုပညာ နည္းနာတုိ႔ဟာ အတူတူပဲျဖစ္တယ္။
အခ်ိန္ကာလ ဇရာေထာင္းေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဒီကမၻာေလာကမွာ ျပႆနာေတြ တပုံ တေခါင္း ရင္ဆုိင္ေနရတယ္။
ကဗ်ာကုိ ဘယ္လုိလုပ္ၾကမလဲ။
ကဗ်ာနဲ႔ လူ႔ေလာက ဆက္သြယ္မွဳက ဘယ္လုိျဖစ္ရလဲ။ ခြဲခြာေရးလား။ တလမ္း တည္း လုိက္ေရးလား။
ကဗ်ာနဲ႔ လူ႔ေလာက အတူစဥ္းစားၾကရမယ့္ ျပႆနာေတြက ဘာေတြလဲ။ ေငြေၾကးေဖာင္းပြမွဳ၊ အလုပ္လက္မဲ့၊ စြမ္းအင္အၾကပ္အတည္း၊ ဇာတိ ဇရာ၊ ဗ်ာဓိ မရဏ၊ လူဦးေရေပါက္ကြဲမွဳ (၀န္းက်င္) ညစ္ညမ္းမွဳ..။
ဘာကုိ သူတုိ႔ အတူ ေတြးႀကံၾကမလဲ။ စစ္နဲ႔ အငတ္ေဘး၊ ၿပီးေတာ့ အႏုပညာ၊ ေမတၱာ၊ အလွ..။
No comments:
Post a Comment