တတိယႏုိင္ငံေရာက္ေနေပမယ့္လည္း ကုိယ္ကဒုကၡသည္တပုိင္းမွ်ရွိေသးသည္။ သည္ေတာ့ ေႏြရာသီ အားလပ္ရက္ေရာက္လည္း ကမၻာထြက္ပတ္ႏုိင္သည့္ အေျခအေနမရွိေသး။ မလာခင္ကတည္းက ျပန္မယ္ အားခဲထားသည့္ နယ္စပ္လုပ္ငန္းခြင္ဆီလည္း မျပန္ႏုိင္ေသး။ အင္တာနက္တလုံးျဖင့္ စာတုိေပစေလးေတြ ေရးရင္းသာ အာသာေျဖရသည္။
တခါတေလေတာ့လည္း အေရးသမား၊ အေတြးသမားအျဖစ္ျဖင့္ပင္ ေက်နပ္မေနခ်င္။ ကိစၥတခုေအာင္ျမင္ ၿပီးေျမာက္ဖုိ႔ဆုိတာ အလုပ္သမားေတြ မ်ားမ်ားလုိသည္။ ထုိသုိ႔အေတြး၀င္လာလ်င္ ကုိယ့္လက္ရွိဘ၀အေပၚ စိတ္ပ်က္ညည္းေငြ႔မိျပန္သည္။ ထုိအခါ ေလာကီဘုံရဲ႕အထပ္ခုိးကေလးတခုထဲမွာ ေန႔ရက္ေပါင္းေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကုိ ကုိယ္တေယာက္တည္းေလွာ္ခတ္ခဲ့ရေလသည္။
တခါတေလေတာ့လည္း အေရးသမား၊ အေတြးသမားအျဖစ္ျဖင့္ပင္ ေက်နပ္မေနခ်င္။ ကိစၥတခုေအာင္ျမင္ ၿပီးေျမာက္ဖုိ႔ဆုိတာ အလုပ္သမားေတြ မ်ားမ်ားလုိသည္။ ထုိသုိ႔အေတြး၀င္လာလ်င္ ကုိယ့္လက္ရွိဘ၀အေပၚ စိတ္ပ်က္ညည္းေငြ႔မိျပန္သည္။ ထုိအခါ ေလာကီဘုံရဲ႕အထပ္ခုိးကေလးတခုထဲမွာ ေန႔ရက္ေပါင္းေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကုိ ကုိယ္တေယာက္တည္းေလွာ္ခတ္ခဲ့ရေလသည္။
တေယာက္တည္းေလွာ္ခတ္ခဲ့တဲ့ေန႔
က်န္းမာေရးအတြက္
လမ္းေလ်ာက္ဖုိ႔လုိတယ္
အခုေတာ့
စိတ္ကူးေတြဟာ
ဆုိဖာေပၚမွာပဲထုိင္ေနတယ္။
အျပင္မွာ
ေလေကာင္းေလသန္႔ရမယ္
ေနေရာင္ျခည္ရမယ္
သစ္ပင္စိမ္းစိမ္းေတြျမင္ရမယ္
မိန္းမလွေတြေတြ႕ရမယ္
ခုံတန္းလ်ားတခုေပၚမွာ
ငွက္ေတြကုိထုိင္ၾကည့္ႏုိင္မယ္
အခုေတာ့လူက
အခန္းထဲမွာလူးလာတုန္႔ေခါက္ေနတယ္။
ျပတင္းေပါက္ရွိရင္
ရုပ္ျမင္သံၾကားရွိရင္
ကြန္ျပဴတာရွိရင္
တယ္လီဖုန္းရွိရင္
စကားေျပာရမွာမပ်င္းတဲ့အသိတေယာက္ရွိရင္
အခန္းက်ဥ္းကေလးထဲမွာ
ကမၻာေလာကနဲ႔ေကာ္ဖီအတူေသာက္လုိ႔ရတယ္
ၿမိဳ႕လည္လမ္းမေတြကုိေမ့ပစ္လုိက္လုိ႔ရတယ္။
စီးေနတဲ့ျမစ္ေရကုိ
ထုိင္ၾကည့္ခြင့္
မမူးပဲ
အားရပါးရငုိခြင့္
မေအာင္ျမင္တဲ့ဘ၀တခုကုိ
ဇာတ္ျမဳပ္ခြင့္
ဘယ္တုန္းကမွမရခဲ့ဘူးတဲ့
စိတ္တူကုိယ္တူလြတ္လပ္ခြင့္။
အျပင္ကုိေျပးထြက္လုိက္ရုံနဲ႔
ဒါေတြကုိမရႏုိင္ဘူး
အခန္းထဲမွာလည္း
ေလကမတုိက္ဘူး
မ်က္ႏွာၾကတ္မွာလည္း
မုိးသားေတြမရွိဘူး
ခ်စ္သူကလည္း
လေရာင္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
စာတေစာင္ေရးခဲ့တယ္
ရင္ထဲရွိသမွ်အကုန္ခ်ေရးခဲ့တယ္
ဘယ္သူ႔ကုိမွေပးဖုိ႔မဟုတ္ဘူး
အံဆြဲထဲမွာသိမ္းဖုိ႔လည္းမဟုတ္ဘူး
ေလွကေလးလုပ္ၿပီး
ျမစ္ထဲမွာလႊတ္လုိက္ဖုိ႔။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
အျပင္ေလာကကုိေခ်ာင္းၾကည့္ဖုိ႔
အခန္းငယ္တခုရွိေနေသးရဲ႕
ေလာကီဘုံကအထပ္ခုိးကေလး။ ။
ႏွင္းခါးမုိး
က်န္းမာေရးအတြက္
လမ္းေလ်ာက္ဖုိ႔လုိတယ္
အခုေတာ့
စိတ္ကူးေတြဟာ
ဆုိဖာေပၚမွာပဲထုိင္ေနတယ္။
အျပင္မွာ
ေလေကာင္းေလသန္႔ရမယ္
ေနေရာင္ျခည္ရမယ္
သစ္ပင္စိမ္းစိမ္းေတြျမင္ရမယ္
မိန္းမလွေတြေတြ႕ရမယ္
ခုံတန္းလ်ားတခုေပၚမွာ
ငွက္ေတြကုိထုိင္ၾကည့္ႏုိင္မယ္
အခုေတာ့လူက
အခန္းထဲမွာလူးလာတုန္႔ေခါက္ေနတယ္။
ျပတင္းေပါက္ရွိရင္
ရုပ္ျမင္သံၾကားရွိရင္
ကြန္ျပဴတာရွိရင္
တယ္လီဖုန္းရွိရင္
စကားေျပာရမွာမပ်င္းတဲ့အသိတေယာက္ရွိရင္
အခန္းက်ဥ္းကေလးထဲမွာ
ကမၻာေလာကနဲ႔ေကာ္ဖီအတူေသာက္လုိ႔ရတယ္
ၿမိဳ႕လည္လမ္းမေတြကုိေမ့ပစ္လုိက္လုိ႔ရတယ္။
စီးေနတဲ့ျမစ္ေရကုိ
ထုိင္ၾကည့္ခြင့္
မမူးပဲ
အားရပါးရငုိခြင့္
မေအာင္ျမင္တဲ့ဘ၀တခုကုိ
ဇာတ္ျမဳပ္ခြင့္
ဘယ္တုန္းကမွမရခဲ့ဘူးတဲ့
စိတ္တူကုိယ္တူလြတ္လပ္ခြင့္။
အျပင္ကုိေျပးထြက္လုိက္ရုံနဲ႔
ဒါေတြကုိမရႏုိင္ဘူး
အခန္းထဲမွာလည္း
ေလကမတုိက္ဘူး
မ်က္ႏွာၾကတ္မွာလည္း
မုိးသားေတြမရွိဘူး
ခ်စ္သူကလည္း
လေရာင္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
စာတေစာင္ေရးခဲ့တယ္
ရင္ထဲရွိသမွ်အကုန္ခ်ေရးခဲ့တယ္
ဘယ္သူ႔ကုိမွေပးဖုိ႔မဟုတ္ဘူး
အံဆြဲထဲမွာသိမ္းဖုိ႔လည္းမဟုတ္ဘူး
ေလွကေလးလုပ္ၿပီး
ျမစ္ထဲမွာလႊတ္လုိက္ဖုိ႔။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
အျပင္ေလာကကုိေခ်ာင္းၾကည့္ဖုိ႔
အခန္းငယ္တခုရွိေနေသးရဲ႕
ေလာကီဘုံကအထပ္ခုိးကေလး။ ။
ႏွင္းခါးမုိး
သည္ကဗ်ာကုိ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္က ေရးျဖစ္ခဲ့သည္။ သည္ႏွစ္ေႏြမွာေတာ့ စာလည္း ဟုတ္တိပတ္တိ မေရးျဖစ္ ျပန္။ အေျခအေနက တႏွစ္တာအတြင္း ဘာမွပုိထူးမလာခဲ့။ ဘယ္ေလာက္ ညည္းေငြ႔ဖုိ႔ေကာင္းလုိက္သလဲ ကြယ္။ ကုိယ့္ရဲ႕အထပ္ခုိးကေလးမွာလည္း ပင့္ကူၾကပ္ခုိးမွ်င္တုိ႔ျဖင့္ စုိအုိက္ရွဳပ္ပြေနသည္ဟု ခံစားေနရျပန္ သည္။ ထုိအခါ ဘေလာ့သည္ ကုိယ့္အတြက္ ျပတင္းတံခါးေသးေသးေလးတခ်ပ္ျဖစ္လာသည္။ တံခါးကုိ ဖြင့္လုိက္လ်င္ အျပင္ေလကေလး၀င္လာမည္။ ႏုေသာေအးေသာေလဆုိလ်င္ေတာ့ ကုိယ္ကခ်စ္တတ္သူသာ။
No comments:
Post a Comment