လူတွေကလည်း လူတွေနဲ့မတူတော့ဘူး
မျက်လုံးပေါက်နှစ်ပေါက်နဲ့ ဘူးသီးခြောက်တွေလိုလို
ပတ်တီးတခြမ်းစည်းထားတဲ့ လက်မပုပ်ကြီးတွေလိုလို
ခြေအိတ်တဝက်စွပ်ထားတဲ့ ကော်ဘောလုံးအစုတ်ကြီးလိုလို၊
ညကိုတစ္ဆေတွေမြူးတူးပြီး
နေ့ကိုရန်သူတပိုင်းသိမ်းထားတဲ့ကုန်းမှာ
ပိုက်စိမ်းတထပ် ခုံတထပ်ကာထားတဲ့ ကတုတ်ကျင်းလိုလို လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ပုန်းလေးထဲ
ငါဟာ အခုမှ သရဖူဆောင်းပြီးစဘုရင်တပါးပေါ့ကွာ။
ကားတွေကသက်ရှိလား လူတွေကလိုင်စင်မဲ့လား
သူ့ကျောပေါ်ထမ်းထားရတာ ဒဏ်ရာရထားတဲ့မြို့ကြီးလား
သူကိုယ်တိုင်ကကော ကွန်ကရစ်လမ်းကျယ်ကြီးလား
စောင့်ကြည်ခံစခန်းထဲရောက်သွားတဲ့ မြစ်အသေတစင်းလား
လေးထောင့်ကန်လမ်းမကြီးဟာ အသက်ရှုပိုက်တန်းလန်းနဲ့။
နေပူကျဲကျဲကြီးထဲ မိုးကြိုးပစ်သံကြားရတာလောက် ခိုကိုးရာမဲ့တာ မရှိတော့ဘူး
ငမိုးရိပ်ချောင်းပေါ် ကြောက်လန့်တကြားကဆုန်ဆိုင်းနေတဲ့ တိမ်မြင်းရိုင်းတွေက ငါ့မျက်လုံးထဲ ခုန်ပေါက်ဝင်လာတယ်
မုန်တိုင်းက ဘင်္ဂလားပင်လယ်ထဲမှာ
အိပ်တန်းပျံငှက်တွေက ညဦးပိုင်းကြေညာတဲ့ နောက်တိုးစာရင်းထဲမှာ။
အလွမ်းက ညို့တက်လာတယ်
အရက်ခွက်ထဲမှာ ရေခဲကပျော်နေပြီ
ဒီညမှ မိုးမရွာရင်
ပင်လယ်ကို အဖော်ခေါ်အိပ်ရတော့မှာပဲ။
ငါ့ဆံပင်တွေကို ငါဦးညွှတ်လိုက်တယ်
ငါ့ကိုစွန့်ပစ်သွားတာ မင်းတို့မမှားပါဘူးကွယ်။
နှင်းခါးမိုး
၁၈၊ မေ ၂၀၂၀
No comments:
Post a Comment